Usmeno prevođenje se od pismenog razlikuje po tome što prevodilac ispred sebe nema tekst koji će prevesti, a vremenski razmak za prevođenje poruke je kod usmenog prevođenja daleko kraći. Kod pismenog prevođenja, prevod se može iznova mijenjati i dotjerivati, dok se kod usmenog prevođenja jednom izrečena poruka ne može promijeniti. Vremenski razmak između dekodiranja jezičke poruke izrečene na jeziku izvorniku i njeno kodiranja u jezik cilj je takođe mnogo kraći.

Pod dekodiranjem se podrazumijeva razumijevanje jezičke poruke, dok se pod kodiranjem podrazumijeva upotreba jezičkih sredstava u svrhu konstruisanja smislenih rečenica i njihovog povezivanja u koherentnu cjelinu. Upravo je razlika u trajanju ovog vremenskog razmaka najvažnija razlika između dva vida usmenog prevođenja – konsekutivnog i simultanog.

Konsekutivno prevođenje se može smatrati direktnijim ekvivalentom pismenog prevođenja u odnosu na simultano prevođenje. Razlog tome je što, prilikom prevođenja, prevodilac najprije sasluša jedan segment jezičke poruke – obično je to nekoliko rečenica – nakon čega je prevodi. U tom vremenskom intervalu, prevodilac najprije dekodira jezičku poruku koju tek potom kodira u jezik cilj i potom izgovara. Međutim, naporedo sa procesom dekodiranja poruke, prevodilac pamti suštinu izrečene poruke, koju potom kodira jezičkim sredstvima jezika na koji prevodi. To znači da prevodilac mora vladati vještinama obrade i zadržavanja poruke u kratkoročnoj memoriji. Dok vještinama memorisanja manje ili više uspješno mogu ovladati i laici i profesionalni prevodioci, proces obrade jezičke poruke direktno zavisi od poznavanja jezika izvornika i jezika cilja, odnosno formalnog obrazovanja i obuke.

Za razliku od konsekutivnog prevođenja, kod simultanog prevođenja prevodilac govori u isto vrijeme kada i govornik. Na taj način, prevodilac dekodira jezičku poruku u isto vrijeme kada i kodira tu poruku na jezik cilj, što znači da vremenski razmak između dekodiranja i kodiranja poruke nije duži od nekoliko sekundi. Štaviše, prevodilac često mora da predvidi dijelove poruke koji će tek biti izrečeni kako bi konstruisao rečenicu. Takođe, za razliku od konsekutivnog prevođenja, koje od tehničke opreme ne zahtijeva ništa sem prevodiočevog glasa, simultano prevođenje zahtijeva određenu tehničku opremu: mikrofon za govornika, kojim se njegov vlas prenosi do prevodilačke kabine u kojoj se nalazi prevodilac, kao i mikrofon za prevodioca, kojim se njegov glas prenosi slušaocima, uglavnom preko slušalica. Neophodno je da prevodilačka kabina bude zvučno izolovana, kako se govornikov glas ne bi miješao sa prevodiočevim. Uzevši to u obzir, konsekutivno prevođenje se smatra praktičnijim.

Bilo da se radi o simultanom ili konsekutivnom prevođenju, neosporna je činjenica da je za usmeno prevođenje neophodna vježba i upornost. Usmeni prevodioci moraju biti odlični poznavaoci frazalne i rečenične strukture jezika na koji prevode, ali isto tako moraju poznavati materiju koju će prevoditi. Stoga je pored lingvističkog znanja prevodiocima neophodno razumijevanje specifične teminologije i njegove upotrebe u rečeničnom kontekstu, čime se olakšava obrada jezičke poruke i dobija kvalitetniji prevod.